Streszczenie:
Niniejszy artykuł poświęcony jest obecności w krajobrazie językowym śląszczyzny – rozumianej tu w ujęciu socjolingwistycznym jako język kolateralny/kwestionowany. Autor przedstawia krótko aktualny stan debaty dotyczącej autonomizacji i standaryzacji języka śląskiego, zwracając szczególną uwagę na ideologiczną rolę stosowanych systemów zapisu. Następnie przedstawione zostają różnorodne konteksty użycia pisanej formy śląszczyzny w przestrzeni publicznej i role, jakie odgrywa w nich język: znacznika lokalności, odwołania do tradycji i historii, neutralnego środka komunikacji, wartości samej w sobie i środka politycznej emancypacji. W podsumowaniu skomentowane zostały trudności, jakim sprostać musi odmiana językowa pozbawiona oficjalnego wsparcia, by funkcjonować w przestrzeni publicznej, i korzyści z takiej obecności.
